Brexit, Europe, UK Politics

Ή την Τρίτη, ή ποτέ

«Αν δεν σας αρέσει η συμφωνία, και κάποια στιγμή θέλετε να την εγκαταλείψετε μονομερώς, τότε εμείς θα κρατήσουμε τη Βόρειο Ιρλανδία». Δεν το είπε έτσι, αλλά αυτή είναι η ουσία της νέας, δήθεν βελτιωμένης πρότασης του διαπραγματευτή της ΕΕ Μισέλ Μπαρνιέ προς τη βρετανίδα πρωθυπουργό Τερέζα Μέι. Ο Μπόρις Τζόνσον τον κατηγόρησε ότι προσπαθεί να προσαρτήσει τη Βόρειο Ιρλανδία στην ΕΕ, ενώ η αρχηγός του βορειοϊρλανδικού Σιν Φέιν, Λου Μάκντοναλντ δήλωσε ότι «η Βρετανία μπορεί να προχωρήσει με το Brexit, αλλά δεν θα πάρει τη Βόρειο Ιρλανδία μαζί της».

Ο Μπαρνιέ χρησιμοποιεί τεχνικούς όρους, αλλά ουσιαστικά επιστρέφει στην αρχική διαπραγματευτική θέση της ΕΕ. Η μόνη λύση για να μην υπάρχουν σύνορα μεταξύ Ιρλανδίας και Βορείου Ιρλανδίας είναι η τελευταία να παραμείνει στην τελωνειακή ένωση και στην ενιαία αγορά. Όμως, η Μέι θέλησε να αποφύγει ειδικό καθεστώς για τη Βόρειο Ιρλανδία που θα την καθιστούσε de facto μέλος της ΕΕ μετά το Brexit, και επομένως, εκτός Ηνωμένου Βασιλείου.

H πρωθυπουργός έπεισε τις Βρυξέλλες να δεχθούν ότι μέχρι να βρεθεί εναλλακτική λύση, θα παραμείνει στην τελωνειακή ένωση ολόκληρη η Βρετανία. Στη συνέχεια έφερε τη συμφωνία στη βρετανική Βουλή η οποία όμως αρνήθηκε να την επικυρώσει, κυρίως λόγω των οπαδών του Brexit, οι οποίοι θεωρούν ότι οι όροι της θα κρατήσουν το Ηνωμένο Βασίλειο στους ευρωπαϊκούς θεσμούς για πάντα.

Οι βουλευτές έστειλαν στη συνέχεια τη Μέι να διαπραγματευτεί ξανά με τον Μπαρνιέ. Xθες καταλήξαμε στο σημείο από το οποίο είχαν αρχίσει οι διαπραγματεύσεις.


insidestory_logo_for_article

Βackstop: Εκεί που σταμάτησε το Brexit


Η συμφωνία έρχεται ξανά στη Βουλή την ερχόμενη Τρίτη 12 Μαρτίου. Αν οι βουλευτές την καταψηφίσουν, τότε θα ακολουθήσουν δύο ακόμη ψηφοφορίες, στις 13 και 14 Μαρτίου. Με την πρώτη, η Βουλή θα αποκλείσει το ενδεχόμενο εξόδου χωρίς συμφωνία, και με τη δεύτερη θα εξουσιοδοτήσει τη Μέι να ζητήσει από την ΕΕ παράταση λίγων μηνών.

Αν, πάντως, η πρωθυπουργός έχει μία ευκαιρία να περάσει τη συμφωνία της, είναι τώρα. Μένουν πια τρεις εβδομάδες για την ημέρα της επίσημης εξόδου (29 Μαρτίου). Οι οπαδοί του Brexit ίσως φοβηθούν τις αναβολές και ψηφίσουν έξοδο, ακόμη και να δεν τους αρέσουν οι όροι. Βέβαια, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, κάποιοι άλλοι ίσως σκεφτούν ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια για αλλαγές. Θα είναι μάχη.

«Ελάτε να τελειώνουμε με το Brexit», είπε χθες η πρωθυπουργός και προειδοποίησε ότι αν δεν ψηφίσουν τώρα, ίσως χάσουν την ευκαιρία του Brexit για πάντα.

Advertisement
Standard
Brexit, UK Politics

Γιατί το άτακτο Brexit είναι πλέον απίθανο

Το Brexit θα είναι είτε ήπιο με διετή περίοδο προσαρμογής είτε δεν θα συμβεί καθόλου.  Μπορούμε δηλαδή, με σχετική ασφάλεια, να θεωρούμε πλέον απίθανο το ενδεχόμενο μη συμφωνίας και άτακτης εξόδου.

Η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ στις 29 Μαρτίου είναι νόμος του βρετανικού κράτους (ψηφίστηκε πέρσι το καλοκαίρι). Αυτό σημαίνει ότι το Brexit είναι προγραμματισμένo να συμβεί, ανεξαρτήτως της κατάληξης των διαπραγματεύσεων. Αν δηλαδή αποτύχουν, τότε θα υπάρξει άτακτη έξοδος χωρίς συμφωνία. Όμως, ο νόμος θα αλλάξει την επόμενη εβδομάδα.

Στη Βουλή θα υπάρξουν τρεις ψηφοφορίες.

Με την πρώτη και σημαντικότερη, στις 12 Μαρτίου, θα κριθεί η τύχη της συμφωνίας της Τερέζα Μέι. Είναι η συμφωνία που η πρωθυπουργός πέτυχε στο τέλος του 2018, απορρίφθηκε πανηγυρικά τον Ιανουάριο από τη βρετανική Βουλη, και υποτίθεται ότι τώρα η κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες.

Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση όμως.  Ο Γενικός Εισαγγελέας Τζέφρεϊ Κοξ (Συντηρητικός βουλευτής, συμβουλεύει σε νομικά ζητήματα την κυβέρνηση) που χειρίζεται την υπόθεση, παραδέχθηκε ότι η διαπραγμάτευση δεν θα ανοίξει ξανά.

Αύριο στο Inside Story: Q&A: Τι είναι το backstop και γιατί σταματάει το Brexit.

Η συμφωνία ναι μεν δεν αλλάζει, αλλά πλέον έχει πιθανότητες να πετύχει. Για τους εξης λόγους:

Η Μέι έχει ήδη 200 ψήφους και στοχεύει σε ακόμη 120 για να κερδίσει την ψηφοφορια. Προσπαθεί να πείσει 80 ευρωσκεπτικιστές από το δικό της κόμμα με το επιχείρημα «brexit εδώ και τώρα όπως προτείνω εγώ, ή ποτέ». Μπορεί να εκμαιεύσει από τις Βρυξέλλες και μερικές καθησυχαστικές φράσεις, προκειμένου να διευκολύνει την ψήφο των βουλευτών υπέρ της συμφωνίας.

Η πρωθυπουργός στοχεύει και σε τουλάχιστον 40 Εργατικούς οι οποίοι εκλέγονται σε περιφέρειες που ψήφισαν Leave. Εκεί εκτυλίσσεται μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.

Πρώτον, δεν υπάρχει πλέον ομιλία της Μέι στη Βουλή, στην οποία η πρωθυπουργός να μην διαβεβαιώνει ότι η πολιτική της Βρετανίας μετά το Brexit, θα είναι ακόμη πιο φιλική για τους εργαζόμενους, από αυτήν που ισχύει εξαιτίας της ΕΕ. Η Μέι θα δώσει, πιθανώς με ξεχωριστό νομοσχέδιο, το δικαίωμα στους βουλευτές να αποφασίζουν οι ίδιοι αν επιθυμούν να εναρμονίζεται η χώρα με την εργατική νομοθεσία της ΕΕ μετά το Brexit.

Δεύτερον, η κυβέρνηση έδωσε 1,6 δισεκατομμύρια λίρες στις φτωχές εκλογικές περιφέρειες των Εργατικών βουλευτών που θέλει να πάρει μαζί της. Βάλτε και το ένα δισεκατομμύριο που πήρε η Βόρειος Ιρλανδία για να συμφωνήσουν οι δέκα βουλευτές του βορειοϊρλανδικού DUP να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση το 2017: λογαριασμός 2,6 δισεκατομμύρια μόνο για να βγουν οι αριθμοί στη Βουλή. Αν η συμφωνία υπερψηφιστεί..

Η συμφωνία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα περάσει. Την ίδια μέρα θα συζητηθεί τροπολογία των Εργατικών με την οποία θα ζητάνε δεύτερο δημοψήφισμα. Είναι μάλλον απίθανο να υπερψηφιστεί, αλλά ο αρχηγος των Labour Τζέρεμι Κόρμπιν θα επιβάλλει κομματική πειθαρχία.

Τα χρήματα της κυβέρνησης, εκτός από λίγα (οι Εργατικοί λένε πως δεν αντισταθμίζουν τις περικοπές των Τόρις στους δήμους) ίσως λειτουργήσουν ανασταλτικά και σε ηθικό επίπεδο για κάποιους βουλευτές. Θα αντιμετωπίσουν δηλαδή το δίλημμα αν θα πουλήσουν το κόμμα για λίγα ψίχουλα στις εκλογικές τους περιφέρειες από τους μισητούς Τόρις.  Ήδη ο Τζον Μακντόνελ, σκιώδης υπουργός Οικονομικών και νο.2 του κόμματος μίλησε για «δωροδοκία», ενώ βουλευτές άρχισαν να δηλώνουν ότι δεν βάζουν τιμή  την ψήφο τους.  Άχαρη συζήτηση την οποία  δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο νέες  δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι των Εργατικών στηρίζουν το δεύτερο δημοψήφισμα, και μάλιστα σε περιοχές που έχουν ψηφίσει Leave.

Σε περίπτωση που η συμφωνία τη Τερέζα Μέι δεν περάσει στις 12 Μαρτίου, την επομένη, η Βουλή θα ψηφίσει, ώστε να ακυρώσει τον νόμο που προβλέπει άτακτο Brexit. Και τις 13 Μαρτίου θα εξουσιοδοτήσουν με νέα ψηφοφορία τη Μέι να ζητήσει παράταση. Είναι οι μέρες που θα κρίνουν το Brexit. 

Standard
UK Politics

From Remoaners to StayinEuropeans

Published: Policy Network

In June 2015 the negotiations between Athens and Brussels regarding the terms of financial aid for Greece broke-down. Negotiations over the previous five months were contentious and ill-tempered, as both sides refused to back-down. As the deadline of June 30 came and went – when Greece was due to make their next repayment to the International Monetary Fund – no deal was reached, and Greece became the first European state to default on a payment to the IMF(…) Read full article. 

Standard
Brexit, Greece, UK Politics

Brexit vs Grexit: The six stages of losing to the EU

Published: EUobserver

As Theresa May is trying to convince Brussels to accept Britain’s terms for exiting the EU, the international community is almost certain that the attempt will fail.

The British government will persist in presenting the negotiations as a national success irrespective of the outcome.

May’s venture seems very similar to the last, failed attempt by Greek prime minister Alexis Tsipras in 2015 to persuade Brussels to accept his terms for a memorandum on financial assistance, when a huge negotiation failure was presented to the public as the best possible deal with the EU.

Actually, Britain has already passed through, successively and with exact precision, all of the stages that the Greek government also had to endure during its own negotiations with Brussels.

Stage 1: There’s always a better (super-easy) deal

Both countries decided at some point that they could continue their relationship with Europe but without being bound by the rules that applied for everyone else.

Indeed, they thought that an exception in their case could be enforced promptly and easily.

“We will cancel the memorandum with a one-article law”, Tsipras said in 2012. In 2017 Liam Fox, the British minister for international trade, was making a similar assumption when he described the free trade agreement with the EU as “one of the easiest in human history”.

Stage 2: Domino effect

When Europe failed to succumb to their demands, imaginary allies entered the equation.

According to the rhetoric of both Syriza and the Brexiteers, their countries were also speaking on behalf of neighbours who shared their desire for a head-on confrontation with the European Union.

“The political change in Greece will trigger a domino effect in Europe, beginning in the south,” Tsipras predicted in 2014.

“We will trigger a domino effect. After us, other northern European countries will leave, starting with Denmark”, said Nigel Farage immediately after the referendum.

Stage 3: Constructive ambiguity (aka ‘Plan B’)

Throughout the negotiations, Britons and Greeks claimed that the vagueness with which they treated the pressing questions of the EU was a deliberate tactical manoeuvre.

“Constructive ambiguity is absolutely necessary in our discussions with our EU partners,” Yanis Varoufakis was saying in 2015.

“You will find it difficult sometimes to read what we intend. That’s deliberate. I’m afraid in negotiations you do have constructive ambiguity from time to time, to borrow a nice phrase”, said David Davis in 2017.

The negotiations came to an impasse, whereupon constructive ambiguity was renamed ‘Plan B’ in both countries; Plan B is also obscure, and again supposedly a tactical ploy.

Stage 4: We’re in trouble

“The night of the referendum I walked into the office of Alexis Tsipras and he was completely discouraged and depressed,” said Varoufakis in 2015.

“Boris Johnson did not want to win the referendum. He would have preferred to lose by a small margin,” Sir Alan Duncan said in 2016.

Both the Greek prime minister and the former British foreign secretary supported the side that won, but the day after the referendums they were called upon to manage situations that had slipped out of their control.

Stage 5: Great hopes or self-deceptions

When the winners of the referendums came face to face with reality, they again sought refuge in emotional statements to justify their previous optimism, though this time with a personal tone.

Tsipras said that the only thing his political opponents could reproach him for was “his illusions” that Europe would retreat before his leftist ideals.

In a similar statement, Davis, the original minister for exiting the European Union, said that he did not intend to apologise simply because he had had “great hopes” about the deal that his country could make with the EU.

It is very interesting that while both politicians are describing the same failure, they fall back on the ideological archetypes of their parties to justify themselves in the eyes of their voters.

Confronting a left-wing audience Tsipras plays the part of a deceived Don Quixote; Davis assumes the role of a determined strongman trying to reach the top by his own efforts but without the support of a system he trusts.

Stage 6: Let’s blame the negotiation

When no solution works, the problem is attributed to the negotiator and the deal he or she negotiated.

Someone else would have done better. The deals agreed are described in dramatic terms of irreversible disaster.

The memorandums before the Syriza-era were presented by Tsipras as agreements that would keep Greece “bound by its creditors forever”.

According to Davis, Theresa May’s Chequers terms would keep Britain “trapped forever within the EU”.

So, May and Tsipras embarked on a new negotiation, conveying national demands for a last stand.

The internal processes (referendum in the Greek case, the vote at Westminster for May) were presented to Brussels as democratic commandments of historical importance that bind not only the national governments that brought them to the negotiating table, but also the negotiators on the other side of that table.

We know the outcome of the six stages of the Greek negotiation.

It remains to be seen how May’s Stage 6 will play out. If however we wish to have an idea of how Brussels will deal with the demands of the British parliament, we should remember how it reacted to the decisive defeat of the bail out terms in the Greek referendum of 2015.

They ignored it.

Standard