Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξοργισμένοι από την πρώτη μέρα της ανόδου του κόμματος στην εξουσία. Η οργή δεν τους αφήνει να δουν πόσο θλιβερές είναι οι μέρες που διάγει το κυβερνών κόμμα, αλλά και ο πρωθυπουργός προσωπικά.

Οι αντί-ΣΥΡΙΖΑ τρέχουν πίσω από κάθε νέα εξωφρενική ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί  ο πρωθυπουργός, κάθε καινούργια απίθανη ατάκα, και τελικά χάνουν τη μεγαλύτερη εικόνα. Είναι δύσκολο να μην παρασυρθείς, όταν ακούς τον Πολάκη να λέει ότι θα θάψει δημοσιογράφους ή βλέπεις τον Τσίπρα να παριστάνει τον ανήξερο συνοφρυωμένο στρατηγό, ενώ ξέρει ότι η φωτιά έχει ήδη θάψει κόσμο στο Μάτι.

Αλλά αυτά, όσο τραγικά και αν είναι, δεν πρόκειται να καθορίσουν το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Για να χάσει ο Τσίπρας τις εκλογές εξαιτίας της καταστροφής στο Μάτι, θα πρέπει να τον καταψηφίσουν και εκείνοι που σήκωναν τα τηλέφωνα στον κόσμο. Και πολλοί εξ αυτών είπαν την ίδια ιστορία με τον πρωθυπουργό εκείνο το βράδυ. Χιλιάδες άνθρωποι σε ηγετικές θέσεις-κλειδιά στην ελληνική δημόσια ζωή λένε την ίδια ιστορία πρωί-βράδυ, εδώ και δεκάδες χρόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει αλλού, και με τρόπο που θα έπρεπε να αποζημιώνει ηθικά τους εχθρούς του. Αν εστιάσουν το βλέμμα τους, θα δουν κι εκείνοι το εν πολλοίς απαρατήρητο μαρτύριο του Τσίπρα.

Ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε ποτέ να αφηγηθεί πειστικά την ιστορία της μεγάλης κεντροαριστεράς, αν και το επιδίωξε με πάθος. Για κάποιον που ονειρεύεται την προσωπική του μετάλλαξη του σε Μπερλινγκουέρ, το χτύπημα είναι μεγάλο. Ο κόσμος να σε κοιτάει αδιάφορα, σαν να του μιλάς αλαμπουρνέζικα, ενώ εσύ παλεύεις να λανσάρεις το προφίλ του πολιτικού που ασπάστηκε τον ρεαλισμό μετά από μία μεγάλη (17ώρη παρακαλώ) υπαρξιακή μάχη.

Οι Έλληνες όμως, δεν ψήφισαν τον Τσίπρα για να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, να υπογράφει εντυπωσιακές διεθνείς συνθήκες, και να γίνει η πατρική φιγούρα της κεντροαριστεράς. Τον ψήφισαν ως τον ατίθασο νεανία που θα τρίψει τα μνημόνια στη μούρη των μεγάλων. Να θέλεις λοιπόν να ενηλικιωθείς, να το φωνάζεις στους περαστικούς, και εκείνοι να προσπερνούν, είναι θρίλερ. Εν τω μεταξύ εσύ καίγεσαι. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να υπάρξεις την επόμενη μέρα. Είναι ανάγκη μεγάλη να σε αφήσουν να είσαι πια κάποιος άλλος, αφού ο προηγούμενος τελείωσε. Το δράμα γίνεται βαρύ κι ασήκωτο, όταν ο Τσίπρας βλέπει ποιοι τελικά σταματούν, γιατί τους ενδιαφέρει και ως ενήλικας. Ο Μπίστης, ο Θεοχαρόπουλος και ο Τζομάκας. Είναι οι εμβληματικές φιγούρες του διαλόγου του ΣΥΡΙΖΑ με την κεντροαριστερά. Αυτοί εγγυώνται ότι η γέφυρα από την οποία ο πρωθυπουργός θα περάσει στην άλλη πλευρά, στην πολιτική του ενηλικίωση, θα αντέξει.  

Το δράμα δεν τελειώνει καν εδώ. Πρέπει να κρατήσεις και το μαγαζί ανοιχτό. Ο κόσμος έχει sold out το Δελφινάριο μέχρι τον Οκτώβριο. Το μεγάλο όνομα Καμμένος έπρεπε να φύγει, γιατί δεν θα χωράει στη νέα σεζόν. Κάποιοι, όπως ο Φλαμπουράρης, δεν έχουν πια γκελ. Ο Κουίκ λείπει σε κλεισμένες παραστάσεις σε ομογενείς: Καναδά, Αμερική, Αυστραλία. Στην Περιστέρα ο κόσμος χασμουριέται. Παρτενέρ στο σπαρταριστό νούμερο του καλού και κακού μπάτσου που κάποτε πουλούσε σαν ζεστό ψωμί, είναι πια ο Πολάκης. Νέες φωτογραφίες και διαρροές στον Τύπο, από κοινές διακοπές με τον πρωθυπουργό, όπως κάνανε  κάποτε με τον Καμμένο. Δεν πουλάει το ίδιο. Ο Τσίπρας περνιέται για χειρότερος. Ο Πολάκης δηλώνει επίσης αριστερός. Ποιος θα θελήσει να βλέπει συνέχεια τον κακό και τον κακό μπάτσο;

Οι παραστάσεις τελειώνουν. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα σχέδια της νέας σεζόν. Θα είναι Οκτώβριος, οι μέρες μικρότερες, το φάσμα επιστροφής στα πέτρινα χρόνια του 4.6%, με ηθοποιούς τον Μπίρλα και τον Κόρκο, ορατό. Δεν συνέρχεσαι εύκολα. Καλή τύχη.