Ήμουν δημοτικό, γυμνάσιο, και λίγο λύκειο τη δεκαετία του ’80. Τη θεωρούσα αδιάφορη, καλύτερη πάντως από τη δεκαετία του ’70. Δεν ξέρω τι είδους μηχανισμός είναι αυτός. Νομίζω συλλογικός. Κάθε δεκαετία φαίνεται καλύτερη από αυτήν που πέρασε. Ανεξάρτητα από το αν είσαι 15 ή 45, έχεις καινούργια υλικά στα χέρια σου, και επομένως θεωρείς ότι βρίσκεσαι σε καλύτερη μοίρα. Έγχρωμη τηλεόραση, περισσότερο wifi, πράγματα που οι προηγούμενοι δεν είχαν, και απορείς αν περνούσαν ωραία χωρίς αυτά. Και ρούχα. Θυμάμαι ότι ένα από τα πιο εξευτελιστικά πράγματα τη δεκαετία του ’80 ήταν το παντελόνι καμπάνα των 70ς. Και ήταν παντού, αν και δεν τις φορούσε πια κανείς. Ρε αυτό είναι καμπάνα, λέγαμε για να κοροϊδέψουμε κάποιον για το παντελόνι του, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90, και μετά οι καμπάνες εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας. Δεν ξαναμιλήσαμε γι’ αυτές. Σαν να έπαψαν να μας απειλούν.

Κάπως έτσι είναι και με τα πιο πρόσφατα χρόνια μας. Είμαστε ακόμη πολύ αναμειγμένοι σε αυτά, αλλά και ταυτόχρονα απ’ έξω ώστε να μπορούμε να τα βλέπουμε από μία απόσταση. Και όταν βλέπεις τα περασμένα κοντά σου είναι δύσκολο. Σαν να βλέπουμε τον εαυτό μας ακόμη να μιλάει, να ταυτίζεται, να αποφασίζει, να κάνει βλακείες, και αυτό να μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα αίσθημα αμηχανίας και ενοχής. Κάθε έντονη ανάμειξη στη ζωή σε φέρνει σε αμηχανία όταν δεν συντρέχει πια λόγος ανάμειξης. Είναι όπως, και πάλι περίπου στα 80ς, όταν κάποιοι είδαμε για πρώτη φορά τον εαυτό μας σε βίντεο. Η εικόνα σε παραλύει για ένα δευτερόλεπτο. Ξαφνικά αντικρίζεις μία εκδοχή του εαυτού σου, και να πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη όσων βλέπεις, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος ότι θέλεις.

Όσο ο χρόνος περνά, αφήνουμε όλο και πιο πίσω μας τις παλιές μας εκδοχές, μέχρι που οι κοντινές σκηνές από την παλιά ζωή μας εκλείπουν, και τότε μπορούμε πια να επιστρέψουμε χωρίς ανοιχτούς λογαριασμούς. Τα άβολα στιγμιότυπα δεν ξεχωρίζουν. Μόνο ένα μουγκρητό στο πολύ βάθος, πολύ μακριά. Δεν είναι κακό. Μπορεί και να είναι αναγκαίο για να πας παρακάτω. Τα περασμένα, θολά κι ακίνδυνα γίνονται ξανά δικά μας, χωρίς το εξεταστικό βλέμμα μας επάνω τους. Και έτσι μπορούμε πια να μας γιορτάσουμε. Σίγουροι πια ότι δεν κινδυνεύουμε από την αναμέτρηση με το μέσα μας, προσπαθούμε να αναπαραστήσουμε όλα τα απ´εξω, όσο το δυνατόν πιο πειστικά για την περίσταση. Παλιές τηλεοπτικές σειρές, γκοφρέτες και μπρελόκ. Και είναι όλα τόσο σαν τότε, που για ένα δευτερόλεπτο δοκιμάζουμε δήθεν το μεγάλο άλμα στο κενό, να νιώσουμε πράγματι πώς ήμασταν εμείς. Φτάνουμε στο τσακ. Αλλά, δεν γίνεται. Τα έξω περιπλέκουν ακόμη πιο πολύ τα μέσα, αφού ο τότε εσύ, ο βασικός δηλαδή λόγος που τα έχεις ξαναστήσει όλα, λείπει. Ίσως και να μην ήσουν καν εκεί για να δεις όσα σου συνέβαιναν, γιατί όταν έχουμε βαθιά ανάμειξη, αναγκαστικά πρέπει να λείψουμε ώστε να τα φέρουμε εις πέρας, χωρίς να μας βλέπουμε.

Δεν θυμάμαι πια τίποτε από τη δεκαετία του ’80. Ίσως αυτό να είναι ένδειξη ότι ήμουν χωμένος σε κάθε στιγμή της ζωής μου, αλλά, μπα, θα πρέπει να ήταν όπως τώρα. Τίποτε φοβερό δηλαδή.