Έλληνες αθλητές. Ήταν χειρότερα από τη Γιουροβίζιον. Το πέλμα του Κουκοδήμου να πατάει άκυρο σε σλόου μόσιον ξανά και ξανά. Περιμέναμε όλα τα άλματα. Πάντα θα ερχόταν μπορεί και πρώτος. Όγδοος πάντα. Έβδομος αν ήταν στις καλές του. Τένις; Ο Τάσος Μπαβέλας και η Αγγελική Κανελλοπούλου. Από τον πρώτο γύρο έξω στις Ολυμπιάδες. Στο κολύμπι η Σοφία Δάρα, ένα σκουφάκι να συνεχίζει στο βάθος, ενώ η πρώτη έβγαζε τα γυαλάκια της και κουβέντιαζε ήδη με την προτελευταία. Δεν είχαμε ποτέ καμία ελπίδα στα πιο ευγενή αθλήματα. Μόνο σε ξυλοδαρμούς και φορτωτικές που δεν έβλεπε κανείς εκτός από εμάς. Ο Μπάμπης Χολίδης δαφνοστεφανωμένος σαν να είναι η Λίβερπουλ μετά από Τσάμπιονς Λιγκ. Ο πιο γνωστός ξένος αθλητής στην Ελλάδα λεγόταν Σουλεϊμάνογλου. Σαν σουλτάνος. Δεν συνέρχεσαι από αυτά. Είναι οι βαθύτεροι λόγοι εμπλοκής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης.

Πριν τον Αντετοκούνμπο ήταν ο Γκάλης. Ο Τσιτσιπάς φύτρωσε εκεί που δεν τον σπέρνουν. Είναι το μεγαλύτερο θαύμα στον ελληνικό αθλητισμό (αν δεν είχε υπάρξει το 2004 με την ομάδα ποδοσφαίρου). Είναι ένα θαύμα, μία στιγμή ανείπωτης χαράς. Μέχρι που άρχισε τα αρχαία και γίναμε όλοι με τον Φέντερερ. Περάσαμε τα πάνδεινα να δούμε έναν Έλληνα τενίστα κι εμείς τις Κυριακές, αλλά με αυτές τις βλακείες που τουιτάρει, θέλεις να κερδίσει ο αντίπαλος, για να μην τις υποστείς την επομένη.

Γιατί, εκτός από τις αποτυχίες στον αθλητισμό, το άλλο μας μεγάλο εθνικό τραύμα είναι τα αρχαία. Είναι όλοι αυτοί της προηγούμενης γενιάς που μας έβρισκαν μικρά και μας πετούσαν εκεί που δεν το περιμέναμε ένα «Καθαπέρ, αβραπέρ σο χι σου» και τα επόμενα δευτερόλεπτα μας ζύγιζαν με το μάτι να δούμε αν τα παίρνουμε τα γράμματα.

Μελισανίαση πάθαμε μία φορά, όταν χαρήκαμε με τον Γιάννη Μελισσανίδη στην ενόργανη, και μετά μας είπε να τον φωνάζουμε Ιωάννη επειδή έτσι του έπρεπε. Τα έχουμε πια κάνει τα εμβόλια μας, και έχουμε ανοσία στα βαρύγδουπα των αθλητών. Όχι όμως να κάνουμε και ότι δεν τα ακούμε επειδή δεν ξέρουμε τι σημαίνουν.