Η επέλαση του Βαρουφάκη, ο συγκυβερνήτης Καμμένος, η συντριβή στο δημοψήφισμα του ’15, η Θάνου με τον Παππά θεματοφύλακες των θεσμών. Οι σφαλιάρες έπεφταν βροχή για τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Και συνεχίζουν να πέφτουν. Η τελευταία ήττα είναι η επίλυση του Μακεδονικού από τον Κοτζιά. Είναι μαύρη σελίδα για το πολιτικό μας σύστημα το ότι επέτρεψε σε έναν συνωμοσιολόγο διώκτη μέσων ενημέρωσης να λύσει ένα μεγάλο εθνικό ζήτημα. Μαύρη σελίδα και για τους Μενουμευρωπαίους: να κάνουν ο Κοτζιάς με τον Τσίπρα αυτό που η Ευρώπη ζητάει από τη χώρα μας εδώ και 30 χρόνια.

Ειδικά δε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Ντόρα Μπακογιάννη, η λύση του Μακεδονικού από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μία πολιτική ήττα πρώτης τάξεως. Εκείνοι πρώτοι χρεώνονται τη φράση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη: «το όνομα ‘Μακεδονία’ σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει». Δεν ανήκουν απλώς στην ίδια οικογένεια, αλλά και στο ίδιο στρατόπεδο της ΝΔ. Η δική τους, προοδευτική πτέρυγα μέσα στο κόμμα έπρεπε να έχει λύσει το ζήτημα προ πολλού, και μάλιστα με τον τρόπο που το έλυσε ο Κοτζιάς, βάζοντας δηλαδή στην άκρη όσα δεν είναι σημαντικά. Όπως πολύ σωστά λέει ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος: «η ιθαγένεια είναι ένα μικρό μειονέκτημα» μίας ιστορικής συμφωνίας.

Δίκιο έχει και η Μέρκελ που είπε ότι υπάρχει ένα όριο στην αντιπολίτευση, και πως στα μεγάλα ζητήματα χρειάζεται η υπέρβαση των κομματικών επιδιώξεων. Ο Μητσοτακης έπρεπε να στηρίξει την συμφωνία των Πρεσπών, και να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Το έκανε ήδη η Μέρκελ με τις δικές της υποθέσεις στη Γερμανία. Άνοιξε τα σύνορα σε 1,5 εκατομμύριο μετανάστες. Και πήγε σπίτι της. Οι θαρραλέες τις επιλογές στην καγκελαρία αύξησαν τις πιέσεις από την υπερσυντηρητική δεξιά. Η πετυχημένη πολιτική της καριέρα τελείωσε. Αυτό ακριβώς θα πάθαινε και ο Μητσοτάκης, αν στήριζε τη συμφωνία των Πρεσπών, χωρίς όμως να έχει μεσολαβήσει η καριέρα. Για την ακρίβεια, δεν θα πήγαινε καν μόνος στο σπίτι του. Θα έβρισκαν επιτέλους την αφορμή για να τον κουβαλήσουν σηκωτό οι Καραμανλοσαμαρικοί, και να τον αδειάσουν στην εξώπορτα. Μετά, θα αναλάμβανε κάποιος αυθεντικός μακεδονομάχος, και όχι γιαλαντζί, όπως όλη η Ελλάδα ξέρει ότι είναι ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Το είπε και αυτό ο Σταθόπουλος: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει μέσα του ότι είναι σωστή αυτή η λύση».

Πώς είναι δυνατόν το Ποτάμι που κάνει την προοδευτική υπέρβαση στο Μακεδονικό να κατηγορείται ταυτόχρονα για μαζική μετακίνηση στην «εθνικιστική ακροδεξιά» του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Δεν χρειαζόμαστε όμως τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης για να μας το πει. Το ξέρουμε και από μόνοι μας. Στην Ελλάδα ζούμε και έχουμε δει ξανά και ξανά πώς «φτιάχνει» κλίμα η αντιπολίτευση όταν θέλει να γίνει κυβέρνηση. Η μισή Ελλάδα βγαίνει στα κάγκελα. Με τη Μακεδονία δεν βγήκε. Αντιθέτως, όπως και το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και η συμφωνία στις Πρέσπες θα περάσει χάρη στην αντιπολίτευση.

Θα την ψηφίσει το Ποτάμι, και εδώ πρέπει να κάνουμε μία παύση και να αναρωτηθούμε: Πώς είναι δυνατόν το κόμμα που κάνει την προοδευτική υπέρβαση στο Μακεδονικό να κατηγορείται ταυτόχρονα για μαζική μετακίνηση στην «εθνικιστική ακροδεξιά» του Κυριάκου Μητσοτάκη; Οι ψηφοφόροι και τα στελέχη του Θεοδωράκη πηγαίνουν στη ΝΔ γιατί γνωρίζουν και εκείνοι αυτό που ξέρουν όλοι στην Ελλάδα: ο Μητσοτάκης δεν είναι ακροδεξιός, ούτε καν αρκετά δεξιός για τα γούστα της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτό το τελευταίο το ξέρει  και ο Τσίπρας που προσπάθησε με έναν σμπάρο να πετύχει δύο τρυγόνια. Και ιστορική συμφωνία που θα έχει  το όνομα του, και τον Μητσοτάκη βορά στην εσωκομματική δεξιά πριν τις επόμενες εκλογές. Με τον ίδιο ακριβώς σμπάρο, ο Μητσοτάκης προσπαθεί να ρίξει τρία τρυγόνια. Να γλιτώσει από τα σαγόνια των ακραίων στη ΝΔ, να μη σταματήσει τη ροή του Ποταμιού προς το μέρος του, και να κερδίσει στο τέλος εκείνος και τον Τσίπρα. Είναι πολύ πιθανό η Μέρκελ, η πολιτικός που «συνδύασε μοναδικά τον πραγματισμό με τις αρχές της», να έκανε το ίδιο το 2004 για να κερδίσει την καγκελαρία. Μετά από 15 χρόνια στην εξουσία μπορεί όμως να είναι λίγο πιο large, ειδικά όταν οι εκλογές διεξάγονται σε άλλες χώρες.