Ο πρωθυπουργός παρουσιάζει τη λύση της συνεργασίας με τον Πάνο Καμμένο ως τη στιγμή της απελευθέρωσης μίας ολόκληρης παράταξης από τα δεσμά ενός ακροδεξιού. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ (για κάποιον λόγο μόνον αυτός, αφού οι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων παραμένουν στον συνασπισμό) ντρόπιαζε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, και εμπόδιζε την ηγεσία του κόμματος να συνεργαστεί με τους πραγματικούς ιδεολογικούς συγγενείς της. 

Την Κυριακή, η μεγάλη σιδερένια πόρτα της φυλακής θα ανοίξει. Η οικογένεια (Μπίστης, Σταθόπουλος, Ραγκούσης, Μαραντζίδης) είναι ήδη απ’ έξω με τις ανθοδέσμες της, και περιμένει τον μεταμελημένο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να κάνει μία νέα αρχή μετά από τέσσερα χρόνια στο σωφρονιστικό κατάστημα του Καμμένου.  Όσο ήταν «μέσα» λειτούργησε ως παράδειγμα τροφίμου, ρίχτηκε στη σωφρονιστική εργασία, έφτιαξε μόνος του μία συμφωνία για το Μακεδονικό και ένα σύμφωνο συμβίωσης. Τα έργα του είναι η απόδειξη ότι το παιδί έχει την πάστα, απλά το παρέσυραν.

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν πήρε στον λαιμό του τον Τσίπρα, ούτε έπιασε στον ύπνο ολόκληρη τη ριζοσπαστική αριστερά προκειμένου να τη ρίξει στο μπουντρούμι του. Μόνη της πήγε και κλείστηκε, και μάλιστα σφίγγοντας με πλατύ χαμόγελο το κλειδί στη γροθιά του δεσμοφύλακα. Οι οπαδοί κουνούσαν τις σημαίες τους, ενώ Τσίπρας-Καμμένος σφιχταγκαλιάζονταν συγκινημένοι στην εξέδρα. Είναι μία από τις δυνατότερες πολιτικές εικόνες της κρίσης, έχει αποτυπωθεί στη συλλογική μας συνείδηση, και δεν θα φύγει μαζί με τον Καμμένο.

Στην πραγματικότητα ο Καμμένος δεν υπήρξε πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ευτυχής πολιτική συγκυρία την οποία εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία ο Τσίπρας. Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ επέλεγαν το κόμμα παραβλέποντας τη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ. Πολλοί όμως ψήφιζαν τον Τσίπρα, ακριβώς γιατί είχε στο πλάι του τον Καμμένο. Οι δυο τους «έπιασαν» ως ένα απίθανο δίδυμο ταραξιών που θέλησε να τιμωρήσει τους κακούς πολιτικούς που μας έριξαν στην κρίση. Και έπαιξαν τους ρόλους τους θαυμάσια. Ο ένας ήταν εγκρατής και έξυπνος. Ο άλλος ήταν θηριώδης και απρόβλεπτος. Ο μικρός διάλεγε τους καυγάδες, ο μεγάλος έδερνε. Ήταν όπως με τον Τέρενς Χιλ και τον Μπατ Σπένσερ. Η ταινία έσπασε τα ταμεία. Δύο εκλογικές αναμετρήσεις, δύο νίκες, τέσσερα χρόνια επιτυχίες χωρίς ουσιαστικά προβλήματα. Μόνο που κανείς δεν θα έβλεπε την ταινία, αν έπαιζε μόνο ο ένας από τους δύο. Και σίγουρα δεν θα την έβλεπε αν στη θέση του Μπατ Σπένσερ εμφανιζόταν ο Νίκος Μπίστης.

Αυτό το ξέρει και ο Τσίπρας ο οποίος εγκαταλείπει τον Καμμένο όχι επειδή δεν τον αντέχει άλλο. Τον αφήνει στην άκρη, γιατί τελικά δεν άντεξε ο Καμμένος. Οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν κάτω από το 3%. Κάποιος πρέπει να φέρει ψήφους και έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος πρέπει να κάνει τον Καμμένο. Δεν υπάρχει όμως κανείς, το κόλπο «και τώρα δέρνουμε τους κακούς» άρχισε να ξεφτίζει.

Ο Τσίπρας δεν έχει άλλη λύση. Πρέπει να πιστέψει και ο ίδιος ότι ο κόσμος θα τον ψηφίσει ως τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, τον άνθρωπο που επιχείρησε τον μεγάλο συμβιβασμό με το σύστημα, ώστε να κρατήσει την αριστερά στην εξουσία. Η καινούργια αφήγηση είναι τόσο αληθινή, όσο και το σενάριο με το δίδυμο των «τιμωρών» του συστήματος. Η διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με το μπλοκμπάστερ των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η νέα ιστορία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να βρουν κάποιον να σπάει τα τραπέζια, και οι κεντροαριστεροί που έχουν φωνάξει για να παίξουν την Κυριακή δεν μπορούν να πειράξουν ούτε κουνούπι.