Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία είχαμε όλοι την αίσθηση του αλλόκοτου. Όχι γιατί απλώς ένα κόμμα του 4% έγινε κυβέρνηση, αλλά επειδή η εικόνα όσων βρέθηκαν μπροστά μας μαζεμένοι, και σε θέσεις κορυφής ήταν πρωτόγνωρη.

Δεν θα επαναλάβω τη μακρά λίστα των απίθανων ιστοριών που συνδέονται με κάθε υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ. Κάντε google το όνομα του προσώπου που σας ενδιαφέρει. Το πολύ, στο τέταρτο- πέμπτο εύρημα, θα δείτε κάτι ανεκδιήγητο. Στον Κοτζιά, πάνω πάνω, βγαίνει η δήλωση ότι «στην ωραία κυρία με το όνομα Μακεδονία, θα προστεθεί και το όνομα του ανδρός της». Αν βάλεις «Καρανίκας», ο σεξισμός δεν είναι καν συγκαλυμμένος. Στο νούμερο δύο βγαίνει η ιστορία με μία γυναίκα την οποία είχε αποκαλέσει στο facebook «βρωμιάρα και τσόλι». Eδώ και τρία χρόνια η ελληνική κοινωνία κάνει χάζι την κυβέρνηση. Υπάρχει το στοιχείο της πλάκας διάχυτο (αν δεν είσαι φυσικά εσύ το τσόλι). Δεν φεύγει ούτε στις πιο δραματικές στιγμές. Και πώς να φύγει, αν την υπόθεση χειρίζεται ο Γιάνης Βαρουφάκης ή ο Τέρενς Κουίκ;

Η παγίδα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας. Αν τον δεις στη Βουλή, ο άνθρωπος είναι σοβαρότατος. Και μάλιστα, πιο επαρκής επικοινωνιακά από τον Μητσοτάκη. Συνέβη και προχθές με τη Νοβάρτις. Στην επιχειρηματολογία του όμως, επικρατεί κακός χαμός. Είπε για παράδειγμα ότι ο Καραμανλής είχε το θάρρος να πάρει την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο στο Βατοπέδι, αλλά ο Σαμαράς δεν το έκανε με το φάρμακο. Καταρχάς, το σκάνδαλο του φαρμάκου δημιουργήθηκε επί Καραμανλή. Όσο για το Βατοπέδι, ο πρώην πρωθυπουργός, το αναγνώρισε με το ζόρι ως σκάνδαλο, και μάλιστα πέρσι επανήλθε στην αρχική του θέση: είπε ότι είναι μία «άθλια σκευωρία». Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα, έχουμε ήδη χαιρετήσει τον πλάτανο, ο Τσίπρας περνάει για σοβαρός.

Σε αυτά τα λογικά άλματα κρύβεται και το μοτίβο του ΣΥΡΙΖΑ.  Δεν είναι σχέδιο, είναι ο τρόπος ύπαρξης του, ο ορισμός του λαϊκισμού. Παίρνουμε ένα σοβαρό ζήτημα για το οποίο υπάρχει κοινωνική συναίνεση ως προς την ύπαρξη και τις διαστάσεις του. Η κρίση που δημιούργησε τεράστια ανεργία. Το χάος στις τηλεοπτικές άδειες προς όφελος των καναλιών. Η ασυδοσία στο φάρμακο με κερδισμένες τις φαρμακευτικές. Ο Τσίπρας αφαιρεί τη μαζική διάσταση του σκανδάλου, το προσωποποιεί και βρίσκει έτσι τον ένοχο. Το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού, σε ανακοίνωση του, απεφάνθη ότι πράγματι, επί Σαμαρά, ήρθαν στο Μαξίμου βαλίτσες με χρήματα, και από εκεί πήγαν σε φορολογικούς παραδείσους. Ο προϊστάμενος του γραφείου Τύπου επανέρχεται σήμερα και γράφει: «Άντε, όχι ακριβώς κατηγορουμένου, αλλά πιθανού κατηγορουμένου, για να είμαστε ακριβείς, αφού ούτε χειροπέδες, ούτε μπερντάχι, ούτε καν εδώλιο δεν έχει υπάρξει ακόμα». Τους κάνει δηλαδή χάρη να τους θεωρεί αθώους, εφόσον εκκρεμεί χρονικά το εδώλιο.

Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην εξουσία και δεν περιορίζεται στις δηλώσεις καταγγελίας του σκανδάλου. Αντιθέτως, εφαρμόζει και «πολιτικές» αντιμετώπισης του. Επειδή όμως η ουσία της ιστορίας έχει εξαρχής εγκαταλειφθεί, τα νομοσχέδια, οι προανακριτικές, οι διαπραγματεύσεις είναι κάθε φορά στον αέρα, και απλώς περιμένουμε να καταπέσουν με κρότο. Φιάσκο το δημοψήφισμα, φιάσκο οι τηλεοπτικές άδειες, φιάσκο και η Νοβάρτις.

Τη σοβαρότητα του πρωθυπουργού την κρίνουμε, όχι από τον σοβαροφανή λόγο του στη Βουλή, αλλά από την τύχη των υποθέσεων τις οποίες χειρίστηκε. Σε όλες συνέβη ακριβώς το ίδιο: σοβαρές ιστορίες- αποτελέσματα του πελατειακού κράτους ή της εκτεταμένης διαφθοράς με την ανοχή, και σε μεμονωμένες περιπτώσεις συμμετοχή της πολιτικής ηγεσίας κατέληξαν στα χέρια του σε παρωδίες.  Στα χέρι του δεν εξυφαίνει σχέδιο, αλλά βροντάει κομπολόι, και το κρατάει με καμάρι στη Βουλή, για να περνιέται για 70 χρονών, θυμόσοφος.