Ίσως η χαρακτηριστικότερη φωτογραφία στα χρόνια της κρίσης είναι εκείνη του μαθητή που ενώ παρελαύνει, ρίχνει μία μούτζα στους επισήμους, χωρίς καν να γυρίσει να τους κοιτάξει. Υποτίθεται ότι είναι μία δημόσια πράξη διαμαρτυρίας από έναν αγανακτισμένο νέο. Ο μαθητής όμως μοιάζει με βαριεστημένο μεσήλικα οδηγό που φασκελώνει τους άλλους οδηγούς – χωρίς σκέψη ή εξηγήσεις στους συνεπιβάτες, έτσι για το άχτι της μούτζας, αφού ως γνωστόν οι άλλοι οδηγοί φταίνε.

Ο μαθητής φοράει τη στολή του σχολείου του, αλλά η φωτογραφία μυρίζει πιτζάμες. Ενώ περπατά με το δημόσιο βλέμμα στραμμένο επάνω του, συμπεριφέρεται σαν να είναι στον καναπέ του σπιτιού του. Σαν τον κλασικό τύπο που μουτζώνει προς την οθόνη της τηλεόρασης με το βλέμμα αλλού. Δεν τους βλέπει, δεν τον βλέπουν. Είναι κάπου «μέσα», στο απυρόβλητο.

Στη φωτογραφία αποτυπώνεται ένα τεράστιο πρόβλημα της Ελλάδας, κληρονομιά δυστυχώς κάθε γενιάς στην επόμενη: εξακολουθούμε να θεωρούμε πως είμαστε στο σπίτι μας, ενώ βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο. Πιστεύουμε ότι περιβαλλόμαστε διαρκώς από οικείους, πάντοτε σε ετοιμότητα να μας αναγνωρίσουν και να μας συγχωρήσουν. Οι δημόσιες πράξεις μας έχουν διαφορετικό ειδικό βάρος από αυτές των υπολοίπων, γιατί εμείς είμαστε εμείς. Και εμείς έχουμε δίκιο ή στη χειρότερη άδικο με καλές προθέσεις μαζί- που είναι κάπως σαν το δίκιο πάλι. Μονά-ζυγά δικά μας.

Η μούτζα της παρέλασης είναι η πιο ταιριαστή εικονογράφηση για τη συνέντευξη της Μπέτυς Μπαζιάνα. Τα λόγια της αποπνέουν επίσης σπίτι και ευκολία. Λέει φασίστες τους δανειστές, με τους οποίους όμως ο σύντροφός της έχει πλέον αγαστή συνεργασία, άρα δεν είναι και τόσο φασίστες. Επίσης, είναι φασίστες από τον καναπέ της κας Μπαζιάνα, όταν δηλαδή ούτε τη βλέπουν, ούτε τους βλέπει. Από κοντά, η θεωρία πάει περίπατο, η κυρία Μπαζιάνα φωτογραφίζεται μαζί τους περιχαρής. Ο δημόσιος λόγος της συντρόφου του πρωθυπουργού είναι τελικά ιδιωτικός, χωρίς συνέπειες. Από αυτή την άποψη είναι ίδιος με εκείνον του συζύγου της.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός λέει πλέον ότι αυτά που έλεγε δεν ισχύουν τελικά, γιατί είχε αυταπάτες. Στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας είναι η κλασική περίπτωση του έλληνα «παιδιού-άντρα» που σε κάποια στιγμή έρχεται αντιμέτωπος με την έξω πραγματικότητα και η οποία δεν είναι καθόλου όπως την είχε φανταστεί μεγαλωμένος «μέσα». Μέσα στο κόμμα, μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά χωρίς να πηγαίνει, και από εκεί κατευθείαν μέσα στο επάγγελμα που έκανε και ο μπαμπάς του.

Ο πρωθυπουργός βγήκε πρώτη φορά «έξω» στη ζωή του στο 17ωρο με τη Μέρκελ. Η μητέρα του είπε ότι το παιδί πιέζεται, η σύντροφός του κλαίει μόνη στην επέτειο της εξόδου. Όπως ο αντίστοιχος τύπος του έλληνα άντρα, ο κ. Τσίπρας περιστοιχίζεται από γυναίκες που του συμπεριφέρονται σαν να είναι ακόμη παιδί, και αντικρίζουν με τρόμο τη στιγμή της ενηλικίωσής του. Είναι επίσης ο πρωθυπουργός μας, και αυτό λέει πολλά περισσότερα για εμάς, παρά για τον ίδιο και την οικογένεια του.