Το 1999, στο γήπεδο της Λιμνοπούλας, αγωνίστηκα με τα χρώματα του Πύρρου Ιωαννίνων, στη Β’ Ερασιτεχνική. Στην ομάδα μας, μερικά χρόνια πριν, είχε κάνει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, ο Γιώργος Κάκος, μετέπειτα παίκτης του ΠΑΣ Γιάννενα, και προσωπικός φρουρός του Τζιοβάνι, στο ματς Ολυμπιακός-ΠΑΣ.

Η παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου, το έχει γράψει: εγώ, ο Κάκος, κι ο Τζιοβάνι έχουμε περάσει από συλλόγους που συναντήθηκαν μεταξύ τους, τα ονόματά μας είναι γραμμένα σε κοινά φύλλα αγώνος, είμαστε και με τη βούλα συνάδελφοι. Για όποιον έχει αμφιβολία, ας πάει στα Γιάννενα, στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, στηn πολυκατοικία δίπλα από το κρεοπωλείο, και να ζητήσει να δει τα κατάστιχα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ηπείρου. Είμαστε όλοι εκεί: (Κάκος), Τζάλλας και Τζιοβάνι.

Είμαι σίγουρος ότι και άλλοι, αν συνδέσουν με σωστό τρόπο τις τελίτσες τους, θα βρεθούν μπροστά στην πραγματική εικόνα του παγκοσμίου γίγνεσθαι. Και στο πλάνο θα περιλαμβάνονται και οι ίδιοι.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Σταύρο Κοντονή, τα ονόματα του Μπέρια, αρχιβασανιστή του Στάλιν, και του Μπερλινγκουέρ (ήταν ο Τσίπρας της Ιταλίας, λίγο πριν ο Σπρίνγκστιν γίνει ο Νταλάρας της Αμερικής), είναι δίπλα-δίπλα στα φύλλα αγώνος της αριστεράς. Ο Μπερλινγκουέρ δεν θα υπήρχε χωρίς τον Μπέρια. Δεν μπορεί να θυμόμαστε τα τανκς στην Τσεχοσλοβακία απλώς ως έγκλημα, αφού χωρίς αυτά δεν θα είχαμε τον ευρωκομμουνισμό. Αν δεν υπήρχαν τα κατηγορητήρια του Βισίνκσι στις δίκες-παρωδίες της Μόσχας, δεν θα μπορούσε να διώκεται σήμερα με στοιχεία και ανθρωπινά, το Book’s Journal. Ναι, έγιναν λάθη, αλλά η κληρονομιά του Στάλιν άφησε πίσω της και θετικά, όπως για παράδειγμα, την αλάνθαστη όσφρηση οργανωμένου σχεδίου συνωμοσίας, ακόμη και όταν η μυρωδιά του καμένου καλύπτει τα πάντα.

Οι Εσθονοί δυστυχώς έχασαν επεισόδια. Δεν μπόρεσαν να ζήσουν την άνθηση του ευρωκομμουνισμού δίπλα τους, για να εκτιμήσουν τη συνεισφορά του κομμουνισμού στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Γενιές και γενιές Εσθονών δεν κατάφεραν να δουν τι άνθιζε στη δύση από το λίπασμα της δικής τους ελευθερίας. Ντρέπονται, ανιστόρητα και ανερυθρίαστα, για το κομμουνιστικό τους παρελθόν. Δεν θα έπρεπε. Ο Σταύρος Κοντονής ορθώς τους επιπλήττει, και τους θυμίζει την ένδοξη ιστορία τους. Εκείνος την ξέρει καλύτερα. Από την Αθήνα, ελεύθερος από τα δεσμά του κομμουνισμού, μπόρεσε να χαζέψει από ψηλά το σιδηρούν παραπέτασμα, και να συλλάβει όλη την εικόνα, ένθεν και εκείθεν. Ο υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει δει το όλον του πράγματος, το σχήμα που κάνουν, σαν αστερισμοί, οι τελίτσες πάνω στη γη, από εκεί που τον τοποθέτησε η ιστορία: στο πάνθεον με τους μεγάλους.