Ο Λαλιώτης είναι σαν τον Ντέιβιντ Μπάουι. Ενώ το μπαμ στην καριέρα του έγινε σαράντα χρόνια πριν, έφτασε στο απόγειο του σεβασμού στα late 90s -και μάλιστα με άνοιγμα σε επιλογές που οι παραδοσιακοί οπαδοί ουδέποτε συγχώρησαν (βλέπε Σημίτης)- ξαφνικά βγάζει τον τοπ δίσκο της πιάτσας, ένα ατόφιο διαμάντι, μία δουλειά που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει στα 30 του.

Αν διαβάσει κανείς το κείμενό του, νομίζει ότι ο Μητσοτάκης πήγε να καταστρέψει τη χώρα μέσα σε τρία χρόνια, αλλά την έσωσε ο Ανδρέας. Για ένα δευτερόλεπτο, ξεχνάς ότι κυβέρνησαν με άλλη σειρά. Δεν είναι το μοναδικό παράδοξο του κειμένου. Όλες οι πολιτικές βεβαιότητες στις οποίες η χώρα κατέληξε μετά από πολλά χρόνια, ανατρέπονται. Ο Τσοβόλας επιτομή του λαϊκιστή πολιτικού, έχει πέσει θύμα λαϊκισμού ο ίδιος. Το «Τσοβόλα δώστα όλα» αποτελεί ένα φθηνό τρικ των πολιτικών αντιπάλων του ΠΑΣΟΚ, ένα ισοπεδωτικό ξεσκαρτάρισμα μίας φράσης από μία ομιλία στην οποία ο Ανδρέας περιέγραψε τις βάσεις της μετέπειτα σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας.

Ακόμη πιο παράδοξος και ευρηματικός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Λαλιώτης παρουσιάζει στο κοινό τα στοιχεία που τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς του. Τα άγνωστα ντοκουμέντα που έρχονται επιτέλους στο φως, για να αποδείξουν την ελληνική χρεοκοπία πολύ πριν τον Ανδρέα, έχουν ήδη δημοσιευθεί με πηχυαίους πρωτοσέλιδους τίτλους σε εφημερίδες της εποχής. Κανείς όμως δεν ενοχλείται από την αντίφαση, αντιθέτως το τρικ εξυπηρετεί μοναδικά την επαναστατική και φρέσκια αφήγηση του Λαλιώτη. To ανάθεμα στον Ανδρέα είναι πια τόσο ανέξοδο και της μοδός· το σύστημα έχει θάψει την αλήθεια που κάποτε έλαμπε στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων.

Με το κείμενο του Λαλιώτη, το λαϊκό ΠΑΣΟΚ παίρνει την εκδίκησή του, τόσο από τους εκσυγχρονιστές συντρόφους, για τους οποίους η αποκήρυξη του Ανδρέα είναι η απελευθερωτική απόδοση των διαπιστευτηρίων τους στο μοντέρνο κέντρο, όσο και από τη στεγνή καρικατούρα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ του.

Οι πραγματικά μεγάλες επιτυχίες του δίσκου όμως, αυτές που θα κυκλοφορούσαν και ως singles για το προμοτάρισμα του, στηρίζονται σε μία κλασική, πιασάρικη συνταγή: εμπλέκουν τους ξένους.

Πρώτον, ο Ανδρέας είχε προβλέψει την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων με ευθύνη των Γερμανών. Δεν υπάρχουν «ναι μεν αλλά» και αστερίσκοι, το μνημόνιο δεν είναι 70% σωστό, ούτε αναγκαίο κακό. Το ΠΑΣΟΚ ήταν πριν απ’ όλους, είναι ακόμη, και θα είναι πάντα εναντίον της γερμανικής κυριαρχίας, τελεία και παύλα.

Δεύτερον, την εποχή που η Μεγάλη Βρετανία έπεφτε θύμα του Σόρος, ο Ανδρέας έδινε ένα γερό μάθημα στον κερδοσκόπο. Εδώ ο Λαλιώτης αγγίζει μία πολύ ευαίσθητη χορδή του έθνους, εκείνη που περιγράφει τον Έλληνα ως τον καπάτσο Δαβίδ που κερδίζει τον Γολιάθ. Μετά τις απανωτές μπάτσες από τους Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ και δεν συμμαζεύεται, το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τους μεγάλους και μάλιστα στην έδρα τους.  

Αν ο Λαλιώτης είναι ο Ντέιβιντ Μπάουι του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας είναι ο Έλβις. Για ένα μεγάλο μέρος των οπαδών του δεν έχει πεθάνει ποτέ. Όποιος ήταν πραγματικά με τον Ανδρέα, ξέρει πολύ καλά πως ένα πλάνο ή απλώς ο ήχος της φωνής του, είναι αρκετά για να τον κάνουν να σαστίσει και να σταματήσει οτιδήποτε άλλο κάνει εκείνη τη στιγμή. Είναι ο μεγάλος πατέρας, και ο Λαλιώτης υπήρξε ο υιός του. Είναι ακόμη ο απεσταλμένος του σε αυτόν τον κόσμο, αυτός που θα φορτωθεί στην πλάτη του τα δικά μας αμαρτήματά που μάθαμε τώρα όλοι να τα χρεώνουμε στον Ανδρέα.

Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να είναι πραγματικά το κόμμα του μέλλοντος, δεν χρειάζεται κανέναν Καμίνη. Στην εποχή της τεχνολογίας, ο αρχηγός μπορεί να είναι βίντεο στο facebook και post με αποσπάσματα από ομιλίες του. Έτσι κι αλλιώς, ο πρόεδρος τα έχει πει όλα, και είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό ως σενάριο, αλλά αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να το καταφέρει είναι ο Λαλιώτης. Άντε, να του δώσουμε και τον Μπιρσίμ.