Ο πρώτος ευρωπαίος πολιτικός που επέλεξε να δει η Τερέζα Μέι, την επομένη της ακύρωσης της κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας για το Brexit, ήταν ο Μαρκ Ρούτε. Ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας, μίας παραδοσιακής συμμάχου των Βρετανών, είχε δηλώσει την επομένη του δημοψηφίσματος του 2016 ότι η Μεγάλη Βρετανία «μόλις αυτοκτόνησε συνταγματικά, πολιτικά και οικονομικά».
Στις 28 Οκτωβρίου του 1971, 69 Εργατικοί βουλευτές με πρωτοστάτη τον φιλοευρωπαϊστή Ρόι Τζένκινς, έκαναν τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ανταρσία στη μέχρι τότε ιστορία του Εργατικού Κόμματος: ψήφισαν με τους Συντηρητικούς υπέρ της ΕΟΚ.
Πριν καν ξεκινήσει η συζήτηση για την έγκριση των όρων του Brexit από τη Βουλή, η βρετανική κυβέρνηση υπέστη τρεις ήττες σε ισάριθμες κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες. Μία από αυτές είναι πρωτοφανής στα κοινοβουλευτικά χρονικά, αφού το Σώμα ανάγκασε με τροπολογία την κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει στοιχεία, τα οποία η πρωθυπουργός έκρινε πως ήταν προς το εθνικό συμφέρον να παραμείνουν απόρρητα – πρόκειται για το πλήρες κείμενο της νομικής συμβουλής που έλαβε η κυβέρνηση για τη συμφωνία αποχώρησης. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η Μέι προσπάθησε να αποφύγει τη δημοσιοποίησή τους, καταθέτοντας δική της τροπολογία διαφυγής, την οποία έχασε επίσης.
Η ιστορία των αδελφών Μπόρις και Τζο Τζόνσον αντικατοπτρίζει το επισφαλές μέλλον της συμφωνίας που επιτεύχθηκε μεταξύ Λονδίνου και Βρυξελλών. Ο Μπόρις, τέως υπουργός Εξωτερικών, είναι υπέρμαχος του Brexit. Παραιτήθηκε τον περασμένο Ιούλιο γιατί θεωρεί ότι η κυβέρνηση, με το υπάρχον σχέδιο εξόδου από την Ε.Ε., εκχωρεί τον έλεγχο της βρετανικής νομοθεσίας στις Βρυξέλλες. Ο Τζο Τζόνσον παραιτήθηκε πριν από λίγες μέρες από τη θέση του υφυπουργού Μεταφορών. Είναι Remainer. Επικαλείται, εν μέρει, τον ίδιο λόγο με τον αδελφό του: «Κανείς δεν ψήφισε Brexit για να περιοριστούν ο εθνικός έλεγχος της νομοθεσίας μας και η πρόσβασή μας στην ενιαία αγορά».
Thimios Tzallas 