Οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα είναι αναποτελεσματικές, παράλογες και βίαιες.

Στην Αθήνα, το 2013 γινόντουσαν τέσσερις διαδηλώσεις την ημέρα (το 2016 τρεις). Τι σόι ατίθαση και κινηματική είναι η ελληνική πρωτεύουσα, αν τελικά δέχτηκε τέσσερα μνημόνια, το ένα πίσω από το άλλο, από πέντε διαφορετικά κόμματα; Τα πραγματικά προσκόμματα στην τρόικα δεν μπήκαν με οδοφράγματα, αλλά από πολιτικά γραφεία και τους συνδικαλιστές που είχαν πρόσβαση σε αυτά. Κουμάντο έκαναν όσοι είχαν τα κονέ, και ο καθένας για τον κλάδο του (βλ. δίδυμο Σπρίτζη-Λυμπερόπουλου με taxibeat). Μυρωδιά δεν πήρε κανένα μαζικό κίνημα.

Η απουσία της συμμετοχής στις κινητοποιήσεις είναι ο βασικός λόγος που τις καθιστά παράλογες. Μία ομάδα 20-30 ατόμων μπορεί να κλείσει τον μεγαλύτερο δρόμο της Αθήνας, εφόσον αποφασίσει να κατέβει σε διαδήλωση με τη σφραγίδα κάποιου σωματείου. Η κοινή γνώμη αναγνωρίζει τον μάταιο και αποσπασματικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, γι’ αυτό και τις θεωρεί άσκοπες και εκδικητικές απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Αν, παρ’ όλα αυτά, οι κινητοποιήσεις καταφέρουν να εξασφαλίσουν μαζικότητα, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνουν βίαιες. Σχεδόν όλες οι πρόσφατες ιστορικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας οφείλουν τον εμβληματικό τους χαρακτήρα στην έκταση και τα χαρακτηριστικά της βίας τους. Δεκέμβρης 2008, Μαρφίν 2010, Κρεμάλες αγανακτισμένων το 2011.

Έτσι θα θυμόμαστε και το τελευταίο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό. Τα επεισόδια δεν τα έκαναν ο Βαγγέλης Γερμανός με τον Μηλιώκα. Η Χρυσή Αυγή τα έκανε, τους είδαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα επεισόδια ήταν μεμονωμένα, όπως λέμε πάντα, μήπως και παρεξηγηθεί ο Γερμανός με τον Μηλιώκα. Δεν είναι μεμονωμένα τα επεισόδια, αν γίνονται σχεδόν σε κάθε μεγάλη διαδήλωση, εδώ και τριάντα χρόνια. Απρόβλεπτο περιστατικό είναι η ειρηνική μαζική διαδήλωση στην Αθήνα, όχι τα επεισόδια.

Ούτε είναι ο κουκουλοφόρος το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτός που έρχεται για να χαλάσει τη γιορτή, όπως μας αρέσει να λέμε. Κάτι πάει στραβά σε αυτές τις γιορτές έτσι κι αλλιώς, κάτι ενθαρρύνει τη βία, την παρακμή και την ασυναρτησία. Η νομιμοποίηση του ντεκαντάνς δεν συμβαίνει καν στην πλατεία, αλλά έχει συντελεστεί πολύ πριν τις συγκεντρώσεις, και πάλι, σε πολιτικά γραφεία που αποθεώνουν όσους κινηματίες  θεωρούν κάθε φορά βολικούς. Ο Τσίπρας έλεγε «Οβελίξ», αυτόν που έκαιγε την Κερατέα. Ο Γεωργιάδης προσπαθεί να μας πείσει ότι ο τύπος με το λοστάρι στο Σύνταγμα χθες, ήταν η κυρά της Ρω. Κάτι λοιπόν έχει το έδαφος και ανθίζουν οι κουκουλοφόροι στις πλατείες μας. Και για να ξέρουμε τι λουλούδια βλέπουμε, πρέπει να θυμόμαστε και ποιος τα ποτίζει.