«Έλληνες δείτε αυτό». Eίναι μία από τις φράσεις που συνοδεύει τις ομιλίες του Nάιτζελ Φάρατζ στο διαδίκτυο. Οι παρεμβάσεις του στην Ευρωβουλή έχουν γίνει κατά καιρούς αγαπημένο θέμα των εκπομπών υψηλής τηλεθέασης στην Ελλάδα.

Εμφανίζεται συνήθως ως ο ατρόμητος πολιτικός που επιτίθεται στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς να τους φοβάται. “Κάποιος τα είπε επιτέλους στη συμμορία” ήταν το επιχείρημα των παρουσιαστών της εκπομπής “Ράδιο Αρβύλα”.
Αν και οι επιθέσεις αυτές χαιρετίζονται από το ελληνικό κοινό, εντούτοις δεν εκκινούν από τα φιλελληνικά συναισθήματά του ευρωβουλευτή, αλλά από τον έντονο σκεπτικισμό του για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα του ευρώ. Για την ακρίβεια ο κ. Φάρατζ προτείνει τον άμεσο εξοστρακισμό της Ελλάδας από τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υποστηρίζει δε τις θέσεις του με έναν πολιτικό λόγο που έχει κατ’ επανάληψη καταγγελθεί ως ακραιφνώς λαϊκίστικος. Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι «μαριονέτα», ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι έχει «το χάρισμα της πατσαβούρας» και οι Έλληνες παρουσιάζουν τα συμπτώματα μετά από ξέφρενο πάρτι με ελεύθερο χρήμα. Ο Η.Α. τον συνάντησε στο γραφείο του στις Βρυξέλλες, εκεί που η αφίσα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Βαν Ρομπάι βρίσκεται σε θέση περιωπής και με λεζάντα την περίφημη φράση του Άγγλου ευρωβουλευτή σε βάρος του.

Λέτε ότι η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει άμεσα στο εθνικό της νόμισμα. Κανείς όμως στην χώρα δεν θέλει να βρεθεί πίσω στη δραχμή. Οι Έλληνες τη φοβούνται σε σχέση με το ισχυρό ευρώ.
Ασφαλώς και φοβούνται. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι στην Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια ήταν τρομοκρατημένοι στην ιδέα να σπάσουν την πρόσδεση με το δολάριο. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τη μέρα πριν το σπάσιμο της πρόσδεσης οι περισσότεροι Αργεντινοί ενώ μισούσαν την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν, φοβούνταν εξίσου την επόμενη ριζοσπαστική κίνηση. Βρέθηκαν δηλαδή στην ίδια ακριβώς θέση με την Ελλάδα σήμερα. Οι Έλληνες απεχθάνονται την τωρινή κατάσταση, δεν θέλουν να τους υποδεικνύουν διαρκώς τι πρέπει να κάνουν και μισούν το συναίσθημα ότι η δημοκρατία τους δεν αξίζει πια τίποτε. Μπορούν να δουν τη ζημιά που επιφέρει το πρόγραμμα λιτότητας, αλλά παρόλα αυτά φοβούνται εξίσου το μεγάλο άλμα σε αυτό που θεωρούν κενό. Κοιτάξτε… Ούτε εγώ θα έβρισκα πολύ ελκυστικό να μου έλεγε κάποιος: «Νάιτζελ τα χρήματα που έχεις στην τράπεζα αξίζουν πλέον 60% λιγότερο». Τους καταλαβαίνω τους Έλληνες λοιπόν απολύτως. Αλλά θα τους έλεγα το εξής: Δεν υπάρχει διαφυγή από το σημείο στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα. Δεν υπάρχει διαφυγή. Θα πεθάνετε οικονομικά και κοινωνικά αν συνεχίσετε έτσι.

Τι προτείνετε λοιπόν;
Η μόνη ελπίδα που βλέπω είναι η χώρα να βρει έρεισμα στην εθνική της οικονομία. Και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι η δραχμή η οποία θα έρθει με μειωμένη την αξία της κατά 60% σε σχέση με το ευρώ. Τότε η οικονομία θα βρει ξανά κίνητρο. Αυτόματα ο τουρισμός σας θα κάνει μπαμ. Η Ελλάδα θα γίνει ο πιο ελκυστικός προορισμός για τους τουρίστες. Τα τελευταία χρόνια αρκετοί άνθρωποι προτιμούσαν την Τουρκία. Οι Βρετανοί που πάντα ερχόμασταν κατά συρροή στη χώρα σας, τώρα διαλέγουμε την Τουρκία, γιατί η συγκεκριμένη χώρα είναι συμφέρουσα για τα χρήματα που πληρώνεις. Μην νομίζετε ότι η βόρεια Ευρώπη είναι πλούσια. Και εκεί οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα. Θα γίνετε λοιπόν ξανά ανταγωνιστικοί. Δεν λέω ότι δεν χρειάζεστε μεταρρυθμίσεις και μάλιστα μεγάλες. Αλλά θα μπορέσετε να τις κάνετε, αν έρθει κίνητρο στην οικονομία. Θα πω όμως και κάτι άλλο. Για να κάνεις ριζικές μεταρρυθμίσεις χρειάζεται μία κυβέρνηση με νομιμοποίηση. Τι νομιμοποίηση έχει ο Παπαδήμος, μία μαριονέτα που κάνει αυτά που λέει η Τρόικα; Θα ήμουν έξω φρενών αν τη χώρα μου κυβερνούσαν τρεις ξένοι τεχνοκράτες. Πηγαίνετε λοιπόν πίσω στη δραχμή, εκλέξτε μία νομιμοποιημένη κυβέρνηση και θα έχετε την ευκαιρία.

Για τους Έλληνες πάντως το ευρώ δεν είναι αποτυχία, αλλά κατόρθωμα. Είναι μέρος της ταυτότητας τους ότι συμμετέχουν σε έναν πυρήνα ισχυρών κρατών.
Μετά τις δύσκολες εποχές και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η Ελλάδα έγινε δεκτή σε έναν οργανισμό που τότε θεωρούταν μεγάλος και προοδευτικός. Γι’ αυτό μην με παρεξηγείτε. Καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα προσχώρησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέλατε να γίνετε ξανά δεκτοί γιατί για πολύ καιρό δεν ήσασταν. Αλλά παιδιά, πέρασαν τριάντα χρόνια. Η Ευρώπη είναι τώρα ένα διαφορετικό κλαμπ και σας στερεί την εθνική σας ταυτότητα. Αντί η Ελλάδα να αναγνωριστεί παγκοσμίως, στην πραγματικότητα ως μέλος της Ε.Ε. εξαφανίστηκε. Τα πράγματα λοιπόν έχουν αλλάξει. Πάρτε το παράδειγμα των Ολλανδών που ήταν πάντα τόσο ενθουσιώδεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα το επιχείρημα στην Ολλανδία είναι ότι αν συνεχίσουμε έτσι θα ζητήσουμε να βγούμε εκτός.

Άρα το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι συνολικό.
Αυτή η Ένωση, αυτά τα κτίρια, δεν αφορούν κυρίαρχα κράτη που συνεργάζονται. Αυτό το παλάτι στο οποίο κάνουμε τη συνέντευξή μας σήμερα αφορά κράτη που παραδίδουν τον έλεγχο, τη μοίρα και τη ζωή τους σε ανθρώπους σαν τον Χέρμαν Βαν Ρομπάι.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω για τη δημοκρατία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακούμε μεν για δημοψηφίσματα, ξεχνάμε όμως τα μειονεκτήματα τέτοιων διαδικασιών όπως το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ενημερώνεται επαρκώς γι’ αυτά που καλείται να ψηφίσει, επιλέγει συχνά λύσεις με εκδικητικό κίνητρο κ.λπ..
Ο Τσόρτσιλ έλεγε πως η δημοκρατία είναι ένα τρομακτικό σύστημα, αλλά τυχαίνει να είναι το καλύτερο που η ανθρωπότητα έχει προς το παρόν εφεύρει. Αυτό το σχόλιο εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Όλοι με παροτρύνουν να καταλάβω ότι με τον Παπαδήμο στην Ελλάδα και τον Μόντι στην Ιταλία τα πράγματα είναι καλύτερα γιατί πλέον ανέλαβαν οι πραγματικοί ειδήμονες. Δεν είναι λοιπόν καλύτερο να έχουμε ειδικούς και όχι μία κοινή γνώμη που ψηφίζει απερίσκεπτα τους ηγέτης της; Αν λοιπόν υιοθετείτε αυτό το επιχείρημα, τότε γιατί να μην απεμπολήσετε συνολικά τη δημοκρατία και την ελευθερία και να γίνετε ένα τυραννικό καθεστώς; Αν πριν από δέκα χρόνια λέγατε σε εμένα, τον μεγαλύτερο πεσιμιστή σχετικά με το μέλλον της Ε.Ε., ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση του 21ου αιώνα δύο εκλεγμένοι πρωθυπουργοί θα απομακρύνονταν από τις θέσεις τους προκειμένου να αντικατασταθούν από μαριονέτες, θα σας απαντούσα ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ. Και όμως συνέβη!

Σας ακούω να μιλάτε για μαριονέτες. Συχνά μεταχειρίζεστε έναν παράδοξο πολιτικό λόγο.
Οι πολιτικοί μιλάνε στον κόσμο χρησιμοποιώντας τεχνικούς και μακροσκελείς όρους. Το κάνουν απλώς για να δείξουν στον κόσμο πόσο έξυπνοι είναι. Εγώ μιλάω με τους ανθρώπους στη γλώσσα που χρησιμοποιούν στην παμπ ή στο γήπεδο. Μιλάω απλά και με τρόπο που οι πολίτες καταλαβαίνουν και υιοθετούν. Κάποιο εδώ στο κοινοβούλιο το μισούν. Ο κ. Σουλτς (σς πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) με κατηγορεί για λαϊκισμό, λες και είναι κακό να συνδέεσαι με τον κόσμο.

Η Μεγάλη Βρετανία αντιμετωπίζει ήδη προβλήματα ανεργίας, ενώ υπάρχει η γενικευμένη αίσθηση ότι όλα δυσκολεύουν για όλους. Πιστεύετε ότι μία κρίση ανάλογη με αυτήν που έπληξε την Ελλάδα απειλεί και τη δική σας χώρα;
Ναι. Νομίζω ότι τα δημόσια οικονομικά μας δεν βρίσκονται μακριά από τα δικά σας. Ας είμαστε ειλικρινείς: αν η Βρετανία είχε συμμετάσχει στο ευρώ, θα βρισκόταν σήμερα σε κακό χάλι. Δεν θα ήταν το ίδιο με την Ελλάδα, αλλά θα αντιμετωπίζαμε φριχτά προβλήματα. Είχαμε όμως δικό μας νόμισμα το οποίο υποτιμήθηκε κατά 27% τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όταν μιλάμε για την Ιρλανδία και την Ελλάδα νομίζουμε ότι η κρίση ξεκίνησε το 2008. Όχι! Το πραγματικό πρόβλημα δημιουργήθηκε από το 2001 μέχρι το 2008. Αν δείτε τα αρχικά επιτόκια της Ελλάδας και της Γερμανίας θα δείτε μία παραδοσιακά μεγάλη διαφορά. Όσο όμως πλησιάζουμε στο 2000 τα επιτόκια συγκλίνουν και τελικά γίνονται τα ίδια. Τι σήμαινε αυτό για την Ελλάδα και την Ιρλανδία; Ότι για εφτά χρόνια είχανε δωρεάν χρήμα. Τα επιτόκια ήταν κατά πολύ χαμηλότερα απ’ όσο θα έπρεπε για τη δική σας οικονομία και μάλιστα σε μία εποχή που οι τράπεζες έχασαν τα λογικά τους και δάνειζαν αλόγιστα. Αυτό που συνέβη λοιπόν το 2008 μοιάζει με την επόμενη μέρα ενός μεθυσιού. Είναι σαν να πήγατε σε ένα πάρτι και γεμίζατε το ποτήρι σας διαρκώς, περάσατε πολύ ωραία και ξαφνικά ξυπνήσατε με φοβερό πονοκέφαλο. Έτσι ξύπνησαν η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Πολύ άσχημα.

Αφού η κατάσταση όδευε προς την καταστροφή τότε γιατί δεν σταμάτησαν;
Γιατί οι τράπεζες έχασαν τον έλεγχο πιστεύοντας ότι ανακάλυψαν ξανά την οικονομία. Ο Γκόρντον Μπράουν μας έλεγε ότι δεν θα υπάρχουν πια ξαφνικές διακυμάνσεις στην αγορά, λες και θα έπρεπε να ξεχάσουμε όλα μαθήματα οικονομίας χιλιάδων ετών. Περάσαμε μία ανόητη περίοδο. Πρέπει όμως να γνωρίζετε ότι από τη στιγμή που μπήκατε στο ευρώ δεν μπορούσατε να κάνετε τίποτε. Τα χρήματα τελικά χρησιμοποιήθηκαν από τα ελληνικά κόμματα για να εξαγοράσουν το εκλογικό σώμα με μικρότερα συνταξιοδοτικά όρια και για αυξήσεις μισθών στον δημόσιο τομέα. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν, αλλά η λιτότητα από μόνη της δεν θα λύσει το πρόβλημα της Ελλάδας. Η οικονομία έχει συρρικνωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια κατά 15%. Η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται κατά 7% κάθε έτος. Αν τα πράγματα παραμείνουν όπως έχουν στο τέλος του 2012 θα έχετε συρρίκνωση της τάξης του 25% από την αρχή της κρίσης. Είναι αδύνατον. Ακόμη και όταν οι Βρετανοί είχαν κρίση την περίοδο του ’30 και οι άνθρωποι έκαναν πορείες από τον Βορρά στο κοινοβούλιο, το 10% ήταν το όριο της πτώσης μας και εσείς βαδίζετε προς το 25%. Ειλικρινά πιστεύω ότι οι Έλληνες πολιτικοί ψεύδονται όταν λένε στον κόσμο να μην ανησυχεί. Για την ακρίβεια θα έπρεπε να ανησυχείτε και μάλιστα πάρα πολύ.

Το λέτε αυτό και με το νέο πρόγραμμα ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων;
Είναι σαν να έχω έναν ναρκομανή αδερφό και να του δίνω ηρωίνη γιατί είναι σε κακή κατάσταση λόγω της στέρησης. Ο αδερφός μου ίσως αισθανθεί καλύτερα, αλλά εγώ θα έχω λύσει το πρόβλημα του; Όχι, θα τον βοηθήσω να χειροτερέψει.

Το κόμμα σας δεν έχει έδρες στο εθνικό κοινοβούλιο της χώρας. Πιστεύετε ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρετε;
Έχουμε ένα πολύ δύσκολο εκλογικό σύστημα στην Αγγλία. Είναι μία από τις μεγαλύτερες κλειστές λέσχες στον κόσμο. Δεν έχω απάντηση στην ερώτηση σας. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι ο σεβασμός και η αίσθηση αξιοπιστίας του κόμματος μας μεγαλώνει διαρκώς τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό ώστε να βγαίνουμε δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές και να κερδίζουμε την υποστήριξη νέων ανθρώπων. Είμαι πολύ αισιόδοξος. Το 1999 όταν αποκτήσαμε βήμα στην Ευρωβουλή χτίσαμε μία νέα εικόνα. Αν κάνουμε το ίδιο στο εθνικό κοινοβούλιο τότε τα πάντα μπορούν να συμβούν.